به نام خالق زیبایی
سلام
باز هم مهر امد
امد تا من دوباره از پشت پنجره نظاره گر شوم
باز هم سکوت دلگیر تابستان تمام شد
تابستانی که سکوتش را بازی کودکانش در هم می شکست!
باز آمد بوی ماه مدرسه
بوی بازی های راه مدرسه
بوی ماه مهر ماه مهربان
بوی خورشید پگاه مدرسه
از میان کوچه های خستگی
می گریزم در پناه مدرسه
باز می بینم ز شوق بچه ها
اشتیاقی در نگاه مدرسه
زنگ تفریح و هیاهوی نشاط
خنده های قاه قاه مدرسه
باز بوی باغ را خواهم شنید
از سرود صبحگاه مدرسه
روز اول لاله ای خواهم کشید
سرخ بر تخته سیاه مدرسه
یادش بخیر...
اون موقع ها همیشه صبح دو تا از دوستام می اومدن دنبال من!
میدونستن تا من بیام پایین طول میکشه:)
واسه همین همیشه زود تر میومدن!
ولی با همه این احوال دیر میرسیدیم
همیشه بابارحیم (بابایی مدرسه) پشت در منتظر بود تا ما ۳ تا برسیم درو ببنده
بنده خدا سرشو از در میکرد بیرون می گفت پس کجایین یه ساعته منتظره شمام
بدویین تا ناظم نفهمیده!
چه پیرمرد نازی بود...
هیچ وقت از یادم نمیره
یعنی میشه یه موقعی , یه روزی از ما هم یادی بکنند...
اون پیرمرد هیچی نداشت جز یه دل پر از مهر و صفا !
امروز جشن شکوفه ها بود...
همه کلاس اولیا رفتن مدرسه
با کیفای خوشگل و لباسای رنگ و وارنگشون تو خیابون بدو بدو ...
چندتایی گریون و چند تایی خندون! کاش قدر این روزاشونو بدونن...
ای دبستانی ترین احساس من...
سفره پر از بوی نان گندم است
کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید
تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم
کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود
مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید
همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار
بچه ها -دکه- سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم
یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر
ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد این مشقها را خط بزن
کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید
تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم
کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود
مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید
همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار
بچه ها -دکه- سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم
یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر
ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد این مشقها را خط بزن
وقتی این شعرو خوندم حس غریبی منو گرفت
دلم می خواست گریه کنم...
شما چی؟!؟...
طرح چشمان قشنگت در اتاقم نقش بسته ...
شعر می گویم به یادت در قفس غمگینو خسته ...
من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی ...
ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی
برای دیدن پارازیت لطفا کلیک نمایید
