غمی عجیب و غمی جانفرساست مرا
دردی عمیق و دردی جانکاست مرا
درد انسان امروز
این مردمان سرگردان
اسیر . . . خسته !
درد این كودكان بی یاور . . .
این ستم دیدگان روزگار
که کس ندارد دردشان را باور ! ! !
درد فقر . . . رنج . . . تبعیض . . .
نابرابری . . . بیداد . . .
درد این همه آوارگی ! ! ! . . .
و چه نفس در سینه ام سنگین
و بغض چه گلویم را فشرده
کاش که گریه ای زین همه درد می کاست !
کاش که قطره ای اشک
این همه غم را می شست . . .
بيا و اعتراف کن
به قتل عام لاله ها
به کشتن صنوبران بي دفاع
به سربريدن بهار
به سر بريدن چنار
بيا و اعتراف کن...
به ذبح کردن غزل
به داغ دار کردن تمام عاشقانه ها
تمام اين ترانه ها
بيا و اعتراف کن
دليل اشک کوچکي که نيمه شب
به روي دامني پر از هراس و عشق
ز گوشه چشم کودکي چکيده بود
ظلم تو بود
بيا و اعترف کن
به حبس کردن نسيم
بيا و اعتراف کن
به وهم بودن هر آنچه گفته اي
به آنچه که ربوده اي ...
مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم خفقان
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم...
مگو از فقر می میرند در گهواره کودک ها ...
پر است از سکه های سرخ سر تا پای قلک ها!
فشار فقر این مردم فشار قبر خواهد شد
و واعظ گفت زیر خاک پر است از مارمولک ها !
سراپا ناز ، معصومانه دامان تو می گیرند
ترحم نیز می گرید به حال این وروجک ها
چه زیبا کفر و دین را فقر بر اینان گوارا کرد
یکی قرآن فروش است و یکی حمال تنبک ها
عدالت جشن شد ! صف شد ! دکان شد ! نقل مجلس شد !
پدر می گفت شک دارد ! ... ! یقین دارم به این شک ها !!!
بساط خیمه شب بازی ، گدا می خواهد و شاهی
سیاست باز می داند چه سازد با عروسک ها
گمانم دختر شاه پری ها خوب می داند
چه سودی داشت بر دریا حیات و موت جلبک ها
نمک پاشند شاعرها به زخم کهنه پس بهتر
بخندانند مردم را هنرمندانه دلقک ها...!
من از زبان مردم سرزميني حرف مي زنم
که کلامشان...
تن برهنه ي دلشان است.
.
.
.
کاش تو هم کلامت با من يکي بود
جوابيه کساني که هنوز اتحاد را باور دارند...
کبوتر با کبوتر باز با باز !
حقيقت اين چنين بوده از آغاز.
در اين عصر پر از ناباوري ها
که يکسو برج و باروهاي وحشي
خراشيده حريم آسمان را
و يکسويش هزاران کودک خرد
برند حسرت به دندان تکه نان را
به روي پرده هاي دلکش ساز
به يکسو رقص انگشتان زيبا و خيالي
يه يکسو زخم سرانگشت خونين
يه روي رج به رج از دار قالي.
مگو با من سخن همبستگي را
مگو با من ز کوچ دسته جمعي
کند همجنس با همجنس پرواز.
حديث شاهزاده و گدا را
که تنها قصه اي از بهر خواب است
مخوان ديگر به گوش کودکانت!
کبوتر را چه جاي همنشيني با عقاب است؟!
بي باورم که عشق بتواند بازها را به همنشيني با کبوتر ها سوق دهد. بي باورم...
قلم اينگونه ميگويد:
که من را در پي قتل درختان بي هيچ زنداني
بدست کودکي دادند که آزادي انسان را
درين شهر فلاکت بار
به تصويري چنين معصوم
براي پدري در بن زنداني سرد
براي پيک آزادي
هديه برد ...
