به نام تنها خالق هستی
سلام
من لابلای قبرها دنبال تو زنده ترین بودم
آری...
اگر تو مرده ای پس اینکه از گور تو می ترسند
این را چه توجیهی ست ؟
های که من مرتکب خبط دگر نمی‌شوم
باز در این مبارزه خاک به سر نمی‌شوم
شعار مرگ و زندگی برای کس نمی‌دهم
اسیر مرده-زنده‌ی یک-دو نفر نمی‌شوم
اگر که سبز گشته‌ام بگو به مدعی که من
رنگ علف شدم، ولی، خوراک خر نمی‌شوم!
زندگی دفتری از خاطرهاست ...
یک نفر در دل شب ، یک نفر در دل خاک ...
یک نفر همدم خوشبختی هاست ،
یک نفر همسفر سختی هاست ،
چشم تا باز کنیم عمرمان می گذرد...
ما همه همسفریم.
ما همه همسفریم.
زندگی درک همین امروز است
ظرف دیروز پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز دریغم کردی
آخرین فرصت همراهی ماست...
باغ بی برگی...
زمستان مینشیند در ضمیر باغ بی برگی
هجوم زار و عریان وارِ سرماخیز و سردش را
به جانِ خسته میکوبد
نه مهتابی که شب را مرهمی باشد
نه تکرار تگرگی ، تکیه گاه سایه ی مرگی
هجوم زار و عریان وارِ سرماخیز و سردش را
به جانِ خسته میکوبد
نه مهتابی که شب را مرهمی باشد
نه تکرار تگرگی ، تکیه گاه سایه ی مرگی
حصار سردِ بی روزن
به روی نردبان عشق میروید
و چشم انداز خاموشی
نگاهِ بی فروغِ شهر بهتان خورده را
مصلوب میدارد
نمیبارد ولی باران
نمیبارد...
نمیبارد ولی باران
نمیبارد...
(غریو ابر مشکین فام بی فرجام
به گوش قصه ی خاموش میگوید)
به گوش قصه ی خاموش میگوید)
نفیر آخرین پیغام جغدِ شوم
طنین انداز و ویران ساز
ز آهنگی سراپا ماتم و تا بیکران مغموم
به جانِ بی گناهان میزند شلاق
به دلها مینشاند داغ
زمین را از طلوع صبح فردا میکند محروم
طنین انداز و ویران ساز
ز آهنگی سراپا ماتم و تا بیکران مغموم
به جانِ بی گناهان میزند شلاق
به دلها مینشاند داغ
زمین را از طلوع صبح فردا میکند محروم
میان هر هجا، زنجیر تهدید است
مگر شعری به رنگ شِکوه ننشیند
به قلب سنگِ کاغذها
از آبادی سراغی نیست
درون کوچه ها حتی سراب چلچراغی نیست
میانِ پیکر هفت آسمان جز باغ بی برگی
نشان از هیچ ، باقی نیست
موذن را به تیغ جبر بر گلدسته میخوانند
طلوع مرگ را ناچار
اذان میگوید آنجا، زندگانی وار
نماز کفر بر پا میکند ابلیس
کنار پیکر بی جان مقتولان
به سوی قبله ی کشتار
شیوعِ مرگِ خونینِ محبت را
به تحریم هوای بوسه درمان میکنند اینجا
ولبهایی که در حسرت ، به خشکیدن گرفتند انس
سرودی سرد میکوبند بر بیغوله ی دیدار
هنوز اما گلوی قصه در ته واژه های جنگ
به دنبال محبت میدود هر سو و میخواند
اگر قلب زمستان با هزاران حیله و نیرنگ
گره زد تار و پودش را ، سرودش را
به دیرین جامه ی فرتوتِ ایرانشهر
اگر هم بستر شبهای میهن گشت تنگاتنگ
به سر خواهد شد این ایام
به در خواهد شد این تقدیر نفرین گشته ی دلسنگ
می خواهمت چنان که شب خسته خواب را
می جویمـــــت چنان که لب تــــشنه آب را
محو توام چنان که ستاره به چشم صــــبح
یـا شــــبنــــم ســــپیده دمــــان آفتــــاب را
بی تابم آن چـــنان که درخـتان برای بـــاد
یا کودکان خـفــــــته به گهواره خـــواب را
بایــــــسته ای چنان که تپـــیدن بـــرای دل
یا آن چـــنان که بــــال پریـــدن عـــقاب را
حــتی اگــــر نــبـــاشــی می آفــریــــنـــمت
چونــان که التــهاب بــــیابـان ســــراب را
ای خواهشی کـه خواستنی تر ز پاســــخی
با چون تو پرسشی چه نــــــیازی جواب را
می جویمـــــت چنان که لب تــــشنه آب را
محو توام چنان که ستاره به چشم صــــبح
یـا شــــبنــــم ســــپیده دمــــان آفتــــاب را
بی تابم آن چـــنان که درخـتان برای بـــاد
یا کودکان خـفــــــته به گهواره خـــواب را
بایــــــسته ای چنان که تپـــیدن بـــرای دل
یا آن چـــنان که بــــال پریـــدن عـــقاب را
حــتی اگــــر نــبـــاشــی می آفــریــــنـــمت
چونــان که التــهاب بــــیابـان ســــراب را
ای خواهشی کـه خواستنی تر ز پاســــخی
با چون تو پرسشی چه نــــــیازی جواب را
ای که از اتش عشق تو دلم سوخت بیا
ز انتظار تو دلم دیده به در دوخت بیا
شوق دیدار تو در سینه مشتاق جهان
شعله روشن امید بیافروخت بیا
