۱۳۸۸ اسفند ۱۴, جمعه

یک فنجان قهوه تلخ ۸



  

به نام خداوند جان و خرد 
سلام 
  
خدایــم ای خدایــم ای خدایــم          صدایت مـی کنم بشنو صدایم
شکنجه گاه این دنیاست جایم          نمی دانم چرا این شد سزایم  

 


  اى دژخیم !
 در روز جشن سرمستیت
 ما دیدیم دندانهایت را
 و چنگالهایت را
 و وحشتت را هم
 و ایمان آوردیم
 به قدرت خفته خویش
 که افسون شده بود
 کنون که افسونتان باطل شد
 خواهید دید
 سیلى سهمگین امواج طوفان را !!!!!.... 
 
  نگذاریم بمیرد خورشید
 
نگذاریم که گلواژه نور
 
در دل سبز یقین
 
سرد و خاموش شود
 
نگذاریم وطن
 
زیر چنگال ستم
 
خرد و نابود شود
 
نگذاریم که سبزاندیشی
 
عشق و ازادگی از باورمان پاک شود
 
نگذاریم که در ایینه های روشن
 
رنگ لبخند شهیدان وطن
 
محو و کمرنگ شود
     
نگذاریم که این دشمن نور
            
ببرد سبزترین ثانیه های فردا
                     
نگذاریم که شیطان پلید
                               
بشکند بال فرشته با زور
                                    
نگذاریم حقیقت رنگ افسانه شود
 
 نگذاریم بمیرد خورشید...
  

 


نشنو از نی ، نی حصیری بی نواست
بشنو از دل ، دل حریم کبریاست
نی بسوزد خاک و خاکستر شود
دل بسوزد خانه ی دلبر شود  

  


زمان در گذر است  
یادمان باشد که امید امروز؛فردا نخواهد بود
فردا ها افسوس امروز را نخوریم